Ik maak op deze manier ook graag PR voor zowel de workshop als de dialoogopleiding. Waardevolle ervaringen, kennis en contacten hebben deze mij opgeleverd.
Mijn reactie na de opleiding was: De opleiding is een aansluiting geweest op mijn eigen ontwikkeling betreffende de dialoog. Ik heb er ontzettend veel van geleerd, met name vanwege het zelf ervaren van verschillende posities in de dialoog en de snel veranderende ideeën en inzichten die elkaar opvolgden. Ik heb, kortom, de opleiding als erg voedend ervaren.
Het belangrijkste wat de opleiding me gebracht heeft is een compleet nieuw perspectief ten opzichte van de dialoog. Een perspectief dat aansluit bij mijn ambities, kracht en geloof in de mogelijkheden van de dialoog. Alle behandelde stof en de lering uit alle praktijkmomenten hebben aansluitingsmogelijkheden bij mijn dagelijkse werk met de dialoog. Het is de veelheid van alle stof en momenten die je een arsenaal aan toepassingsmogelijkheden biedt waardoor je nog gedifferentieerder met de dialoog aan de slag kunt.
Maar nu naar het workshop-verslag van Marian!
Ik volgde enkele korte praktische trainingen en begeleidde in die tijd jaarlijks een dialoogtafel. De dialoog vroeg van mij een aantal nieuw te ontwikkelen vaardigheden, waardoor ik met grote nieuwsgierigheid uitkeek naar het proces. Als ik terugblik op die verschillende dialoogtafels constateer ik vooral dat er meer rust in mijn eigen opstelling is gekomen. Juist die rust geeft alle ruimte voor het ontstaan van betekenisvolle persoonlijke verhalen.
Wat mij aantrekt in dialoog? Een goede dialoog faciliteert echte ontmoetingen, waardoor op heel directe, open wijze gevoelens en ideeën kunnen worden gedeeld. Steeds opnieuw ben ik gegrepen door de momenten van ontroering die tijdens deze persoonlijke ontmoetingen ontstaan. De inkijk in het gedachtegoed van de ander maakt dat de vaak onbewust aanwezige beelden over die ander, gaan verschuiven. Zo ontstaan nieuwe beelden waardoor we anderen veel beter zien en begrijpen. En vooral dat laatste vind ik van onschatbare waarde.
Mijn groeiende belangstelling bracht me ertoe op zoek te gaan naar verdiepende cursussen, waarbij het aanbod van Centrum Dialoog en Samenleving snel in beeld kwam. Ik kijk er naar uit om te starten met de uitgebreide Training Dialoogbegeleider komend half jaar. Als een soort opmaat volgde ik nu eerst de tweedaagse workshop, waarvan hieronder een persoonlijke impressie te lezen valt.
Op dinsdagochtend 10 december startte ik vol enthousiasme met de workshop. Bij het incheckgesprek, tevens de eerste ronde van de workshop, bleek dit gevoel bij alle deelnemers in dezelfde mate aanwezig. Sommigen benoemden zelfs een vakantiegevoel, een gevoel van luxe om iets nieuws te mogen leren, nieuwsgierigheid, een feestgevoel of een ontdekkingsreis.
Ons gedeelde enthousiasme vermeerderde zich, door ieders verhalen, waardoor bij mij even het beeld opkwam van een groep kinderen op schoolreis die liefst zo snel mogelijk de speeltuin in wil rennen. Kortom, een positieve starthouding van een - zo te zien - aantrekkelijke groep mannen en vrouwen, die samen verwachtingsvol aan iets nieuws begint.
Zo opgewekt als we begonnen, zo tegenovergesteld was de sfeer een paar uur later. Aan het eind van de ochtend vielen grote verschillen binnen de groep op. Verschil in tempo van formuleren, spreken, van verwerking, van energie. Was dit het verschil tussen de doeners, de denkers, de lachebekken, de bedachtzame onderzoekers, de introverten, extraverten? Het resulteerde in ieder geval in verschillende behoeftes en zelfs irritaties. Het voelde alsof mijn energie onder mijn stoel lag.
Tijdens de eerste dialoogoefening opperde een deelnemer om direct concreet te worden en een stevig maatschappelijk relevant onderwerp als uitgangspunt voor de dialoog te kiezen. Zij wenste daarbij directe feedback en informatie van de trainers. Leren wilde ze, liefst zo duidelijk en snel mogelijk. Ik kon me daar helemaal bij aansluiten. Een wens om de energie hoog te houden, het tempo wat op te voeren om vooral zoveel mogelijk te kunnen doen en te leren. Vooral dat laatste kon me niet snel genoeg gaan. Eén deelnemer merkte op dat zij nog niet wist of zij kon blijven zitten, zo moeilijk was het tempo voor haar. Een ander vroeg zich af of er ook gelachen mocht worden? Dit is natuurlijk mijn weergave van de situatie en die voelde even erg ongemakkelijk. Het verloop leek geheel onvoorspelbaar. Zou er werkelijk
iemand opstappen? Het duurde even voordat duidelijk was dat niet iedereen er zo over dacht. Een groot deel van de mensen vond het namelijk prima zoals het ging. Ik keek er verbaasd van op.
Wat kan ik daar nu smakelijk om lachen, en vermoedelijk de andere deelnemers ook. Nu ik weet hoe de dagen zijn verlopen en in wat voor stemming we afscheid van elkaar hebben genomen. Wat zal dat een moeilijk moment voor de trainers geweest zijn. De extraverte, niet op hun mondje gevallen deelnemers die om vaart vroegen en logischerwijs ook als eerste dat mondje opentrokken om hun ongemak te uiten. De anderen die zich niet direct tot een mening lieten verleiden, zodat de algehele groepstemperatuur enige tijd onmeetbaar bleef. Wat een inzicht ook. Misschien de meest waardevolle van de laatste maanden.
Terwijl bij aanvang toch zeer duidelijk het woord vertraging op de muur stond vermeld. Evenals: Dialoog, een wereld van vertragen.
Ik wist het, ik kon het ook. Ik had immers heel aardige feedback op mijn dialoogtafels gekregen, waarbij tot mijn voldoening meerdere keren de woorden relaxt en rust genoemd werden. Dat ik van doelgerichtheid, tempo, aanpakken en oplossen hield, daar was ik me namelijk zeer van bewust. Ik wist dan ook dondersgoed wat ik bij dialoog thuis moest laten.
Het grote verschil lag vast en zeker in de duur van de vertraging. Een dialoog van anderhalf tot twee uur of een workshop van 5 dagdelen. De dialoog als doel en tegelijkertijd als middel. De dialoog als middel om de dialoog te leren. Vertragen om te kunnen leren.
Het besef kwam ineens … bwaf … maar dit is het proces … dit is het meest waardevolle proces … dit trage aftasten van verschillende behoeftes, verschillende karakters, verschillende mensen. Dit durven laten kabbelen, dit peuren in schijnbaar stilstaand water, ik vond het briljant en het meest waardevolle onderzoek voor deze workshop De kracht van de dialoog: de kracht van het laten (gebeuren).
Na dit keerpunt, begon voor mij het leren. Het vertragen en de ander vooral zijn tempo te gunnen en daardoor zelf ook achterover te kunnen leunen. Achterover hangend op mijn stoel in plaats van op het puntje voorover gebogen te zitten, heeft me veel informatie gegeven, vooral door te ervaren, door nog beter te luisteren, door niets te willen maar gewoon te voelen en te horen. Ik vond het diversiteitsmodel boeiend, het schema van het groepsproces dat op de vloer werd uitgewerkt veelzeggend en het werken in een clan van drie personen een leerzaam geschenk. Me overgeven aan een ander tempo, was het moeilijkste, tegelijkertijd markeerde het een belangrijke punt.
Nu een volle week later, denk ik nog steeds terug aan de opmerkingen van mijn maatjes, naar onze kleine dialogen over de thema’s integriteit, solidariteit en nederigheid. Ik kijk anders naar mijzelf, naar de mensen en situaties in mijn directe omgeving. De kracht van de dialoog kende ik al. De kracht van het laten, een niet te onderschatten onderdeel ervan, heb ik deze dagen heel sterk zelf ervaren.
Ik heb dit jaar acht weken een solowandeltocht gemaakt, die mij veel geleerd heeft. Ook mijn diverse werkzaamheden en avontuurlijke, wat ongewone, leven bieden mij voortdurend levenslessen. Daar bovenop heeft deze training me kostbare inzichten gegeven. Ik ben daarvoor dankbaar en kijk opnieuw met veel enthousiasme uit naar de komende training van twaalf dagen. Ongetwijfeld zal ik ook dan moeten stoeien met mijn energieke instelling. Het vertragen is mij echter ook lief geworden. Het niet ingrijpen, het niets doen.
Ik begin alvast te fantaseren over de ontwikkeling van mijn eigen stijl straks als dialoogbegeleider, gebaseerd op mijn dynamiek, karakter en levenservaring. Naast de training verheug ik me daarom ook al op die persoonlijke invulling.
Deze workshop is een echte aanrader voor al die mensen die steeds sneller moeten samenwerken en elkaar daarbij gaandeweg kwijtraken. Daarnaast lijkt me deze workshop zeer bruikbaar voor teamleiders die de dialoog als verbindend element willen gebruiken.
Ik dank Kees en Hetty hartelijk voor de inbreng van hun gedegen kennis en ervaring, hun moed en vertrouwen om te kunnen laten. En mijn clangenoten Adriaan en Francien voor hun wijze verhalen.
Marian Dijksman, Sparringpartner, Lopenderwijs.
Deelnemer Workshop De Kracht van de Dialoog, 10 en 11 december 2013.
Voor informatie en opleidingen zie www.dialoogopleiding.nl
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten