Dag 101 - De magie van Dialoog, transformeren van conflict in coöperatie

Na een lange rit eindelijk aangekomen in het mooie La Caille ontmoette ik Freek en Conny op hun prachtige stuk grond. Al snel raakte we in gesprek en vertelde Conny over haar ervaring met “vergaderen in consensus”. Nog nooit van gehoord, maar zo te horen had het veel raakvlakken met de dialoog. Ze vertelde hoe zij wat onwennig aan de slag waren gegaan met de handgebaren en andere rituelen die bij deze vorm horen, uitgelegd door een overgevlogen Amerikaan. Ik werd steeds nieuwsgieriger. ik zocht en zocht maar kon niets vinden over deze vorm, dus ik zal Conny morgen verdere info vragen om er alsnog op terug te komen. Wel vond ik met zoeken een mooi boek dat me zeker de moeite waard lijkt om te lezen. Een klein stukje van de tekst.

Is de vorm van de dialoog niet veel constructiever dan die van het debat? Ja, vindt onderzoeker Daniel Yankelovich. In zijn boek The Magic of Dialogue: Transforming Conflict Into Cooperation wijst hij op het belang om samen te zoeken naar onderling begrip en overeenstemming. Dat is juist nu noodzakelijk. Yankelovich wijst op een samenleving waarin traditionele banden – huwelijk, gemeenschap, kerk – losser zijn geworden en waarin veel mensen dagelijks een afnemend respect voor anderen ervaren. Dat maakt het streven naar wederzijds begrip belangrijker. De dialoog is een manier om dat te bevorderen. Daarvoor is nodig: gelijkheid, luisteren met empathie en de openheid om zonder te oordelen veronderstellingen ter sprake te brengen. Zo’n dialoog kan altijd en overal. Op kantoor tijdens vergaderingen, maar ook in de ontmoetingen tussen een leraar en leerling, moeder en kind, oudere en jongere.

Of je nu een dialoog houdt met iemand, of debatteert, consensus is altijd een prachtig streven. Het boek ontrafelt twaalf mythen over het begrip. Zoals: een besluit op basis van consensus is altijd zwak, omdat het maar een compromis is. Niet dus. Want in het proces om consensus te bereiken wordt uiteindelijk een besluit genomen waarin iedereen een gedeelde visie met tevredenheid terugziet; het compromis daarentegen is eerder het ongelukkige gevolg van ontevreden mensen die onder protest genoegen nemen met de uiteindelijke beslissing. De zorgen en twijfels die bij een enkeling leven, worden in het consensusmodel juist gehoord en verwerkt in het besluit, waar het compromis liever alle obstakels omzeilt. Een andere mythe is, dat iedereen hetzelfde moet denken. Integendeel. verschillende meningen geven de besluitvorming kracht en nieuwe inzichten, die je juist mist wanneer er alleen maar gelijkgestemden om de tafel zitten.

Daniel Yankelovich

Aan het slot van zijn boek wijst Yankelovich op nóg een reden waarom dialoog belangrijker zal worden. Als jarenlange expert op het gebied van de publieke opinie signaleert hij een groeiende afkeer van experts onder het grote publiek. Het wordt duidelijk, dat de deskundigen geen antwoord kunnen geven op vragen die werkelijk belangrijk zijn. Genoeg mensen die weten hoe je een varkenshart kan transplanteren, genoeg mensen die met cijfertjes kunnen beargumenteren waarom de Betuwelijn er wel of niet moet komen. Maar als je wilt weten hoe je een wereld creëert met meer rechtvaardigheid, rust en creativiteit, dan laten de experts het lelijk afweten. Het debat is de uitingsvorm van de deskundige, de dialoog die van de gewone mensen. Nu bedenkt Yankelovich zich wel twee keer voor hij beweert dat de dialoog dé oplossing voor alle problemen is, maar hij suggereert met overtuiging dat de dialoog dé communicatiewijze wordt waarin mensen met het meeste succes gezamenlijk zoeken naar wijsheid. De tijd dat we daarvoor experts inschakelden, ligt achter ons. Ook in hun overtuiging dat de intellectuele discussie wordt overgewaardeerd, ontmoeten Yankelovich en de redactie van Communities elkaar. In het proces naar consensus, schrijft het blad, worden juist ook andere wijzen van waarheidsvinding meegenomen: gevoelens, ervaringen, intuïtie, inzichten, persoonlijke reflectie. Dat zijn woorden die – hoewel ze steeds meer aan zeggingskracht winnen – in het speelveld van het debat geen ruimte krijgen. De dialoog, is de voorspelling, wordt het gesprek van de dag.

Ik blijf me er in ieder geval voor inzetten, maar ga nu slapen en spreek jullie morgen met hopelijk meer over communiceren in (of vanuit) consensus. Bon nuit!

(Bron the optimist )

Dag 100 - Dialogisch gesprek als middel tegen pesten

Conny en Freek

Het 100-ste blog al weer. Nooit gedacht dat ik zo ver zou komen.Ruim 7000 pagina's die bekeken zijn en meerdere contacten verder. Dank daarvoor! Het voelt goed.
Morgen reis ik voor drie dagen af naar La Caille, Auttry Issards in Frankrijk samen met collega en vriend Ronald. Hij reist vaker naar zijn vrienden Conny en Freek Dekker die daar zijn neergestreken en een kampeerboerderij met mogelijkheid tot pedagogische opvang zijn begonnen. Een nieuwe ontmoeting waar ik erg naar uitkijk.

Vandaag kwam via Twitter een bericht voorbij dat wanneer je doorklikte op de link je werd verwezen naar een artikel op de website van hetkind.org. Ik kwam op een artikel met de titel "Geen pestprotocol, training of straf, maar kinderen direct in situatie brengen dat ze het anders kunnen doen".
Wat een mooi stuk was dat en hoe helder maakte het hoe groot het belang is van dialoog op school. Nu even niet om de hersenen van kinderen op een andere manier dan ze gewent zijn te helpen activeren, maar heel doelgericht op weg naar een gezellig leef- en leerklimaat.

Het stuk werd ingeluid met : Pesten is niet voor iedereen hetzelfde en daarom ook niet volledig buiten te sluiten, weet Ellen Emonds, recent gekozen tot Leraar van het Jaar. ‘Er zullen zich altijd situaties voor blijven doen waarbij iemand zich gepest voelt. Het enige antwoord daarop is bewustwording. Bewustwording van je eigen gedrag en het effect daarvan op een ander. Kinderen hebben volwassenen nodig die hen daarbij helpen. Die met hen de reconstructie maken en ze  zo snel mogelijk in een situatie brengen om het anders te kunnen doen. Niet wanneer het in het rooster past, maar direct wanneer het zich voordoet.’ Hoe fraai weergegeven in het verhaal met Joost en zijn klasgenoten. (lees hier het hele verhaal )

Een pracht verhaal waarbij alle betrokkenen een hele actieve rol kregen om iets te doen, heel serieus werden genomen en een volwaardige plek kregen op weg naar een veilige en gezellige omgeving.

Pesten is niet voor iedereen hetzelfde en daarom ook niet volledig buiten te sluiten. Er zullen zich altijd situaties voor blijven doen waarbij iemand zich gepest voelt. Het enige antwoord daarop is bewustwording. Bewustwording van je eigen gedrag en het effect daarvan op een ander. Kinderen hebben daarvoor volwassenen nodig die hen helpen tot die bewustwording te komen. Die met hen de reconstructie maken en ze daarna zo snel mogelijk in een situatie brengen om het anders te kunnen doen. En dat niet pas doen wanneer het op het rooster past, maar direct wanneer het zich voordoet. Signalen serieus nemen en meteen handelen, voordat het zo groot wordt dat het bijna niet meer te begeleiden is.
Werken aan relaties tussen kinderen onderling en tussen de leraar en de leerlingen is een kerntaak van iedere leraar en voorwaardelijk om een veilige sfeer te creëren in de klas waarbinnen kinderen zichzelf optimaal kunnen ontwikkelen. Pesten wordt niet opgelost met pestprotocollen, trainingen of straf. Daarmee kun je het

Ellen Emonds

tijdelijk onderdrukken en misschien even redden. Maar de kinderen die gestraft worden voelen zich buitengesloten en dan is er geen sprake meer van een relatie. Niet tussen hen en hun klasgenoten en niet tussen hen en hun leraar.
De leraar moet met alle kinderen een relatie aangaan, zonder uitzondering. Dat kan alleen als je alle kinderen ‘heel’ laat en ze inzichten geeft en helpt het anders te doen. En die hulp aanvaarden kinderen alleen van iemand waarmee ze zich verbonden voelen, bij wie ze voelen dat ze er toe doen en blijven doen, ook al maak je fouten.
Ellen Emonds

Een treffend voorbeeld van insluiten ipv uitsluiten, echt luisteren naar elkaar, de mogelijkheid geven je visie/gedrag bij te stellen, de rol van volwassenen als facilitator, bewustwording en verbinding. Allemaal ingrediënten van de Dialoog. Ik werd er blij van en vind dat Ellen Emonds zich terecht Leraar van het jaar mag noemen.

Ik reageerde onder het artikel met: Een pracht voorbeeld van de meerwaarde van in dialoog gaan op weg naar bewustwording. Wanneer beginnen we toch met dialogisch communiceren binnen het onderwijs. Het zou zo veel uitmaken!
Tot morgen vanuit La France!

Dag 99 - Stilzwijgende kennis of Kennis in een dialoog?

Eelco verwoordde in zijn blog "Dialoog en spiritualiteit" m.i. mooi waarom de Dialoog veel van doen heeft

Roberto Assagioli

met het transpersoonlijke deel in ons. Nu is transpersoonlijk voor meerdere uitleg vatbaar, dus weer is verheldering van begrip op zijn plaats denk ik. Het transpersoonlijke en de link met onze psyche werd gelegd door Roberto Assagioli,  arts, psychiater en psychotherapeut en de grondlegger van de psychosynthese, een model van de mens dat lichaam, geest en ziel omvat. Geboren in Venetië (synchroniciteit?)  Hij vond dat zo lang de mens alleen gezien wordt als afhankelijk van zijn biologische instincten, kan hij slechts gedeeltelijk begrepen worden, maar niet in zijn totaliteit gezien.
Waarom deze inleiding? In een Dialoog komt er ruimte in ons denken om toegang te krijgen voor het transpersoonlijke, van waaruit we ineens dingen kunnen weten en zeggen waar we soms zelf verbaasd over zijn. Sommige noemen dit stilzwijgende kennis, maar ook hier is weer enige verduidelijking op zijn plaats. Wat is dan die stilzwijgende kennis?

Michel Polanyi

Polanyi beschreef stilzwijgende kennis als meer dan wij kunnen zien. Weten hoe je iets moet doen zonder erover na te denken, bijvoorbeeld fietsen of lopen. Kinderen moeten met veel verschillende factoren rekening houden als ze bijvoorbeeld leren fietsen: het bewaren van het evenwicht, sturen, de trappers rond bewegen, voor zich uitkijken. Op enig moment maakt een kind zich het fietsen eigen en wordt het een tweede natuur. Als je als volwassenen deelneemt aan het verkeer ben je je niet bewust van alle handelingen die je onbewust uitvoert. Al helemaal onmogelijk is het om terug te denken hoe je je het fietsen eigen hebt gemaakt. Cognitieve stilzwijgende kennis omvat impliciete mentale modellen en percepties die zo diep zijn als iets vanzelfsprekends. Volgens mij kunnen we dit de stilzwijgende kennis met een kleine k noemen, omdat het eigenlijk mentale modellen zijn die er voor zorgen dat we onbewust dingen kunnen doen. In een Dialoog willen we juist dat we heel bewust aanwezig zijn en ons niet laten leiden door onbewuste patronen of modellen.

In mijn trainingen besteed ik veel aandacht aan ons referentiekader (wat gevuld is met die stilzwijgende kennis met een kleine k). Ik stel me voor dat dit een soort bol is waar onze zintuigen signalen opvangen en aan de hand van eerder reacties, ervaringen, veronderstellingen en aannames daarop reageert. Dat referentiekader heeft invloed op hoe we luisteren, voelen, ruiken en kijken(naar onze gedachten en de ander), maar ook op hoe we naar onszelf kijken, bezig zijn met de exitentieële levensvragen, hoe we reageren en omgaan met intuïtie, ingevingen en nog veel meer. Een soort van gevangen zijn in ons verleden. Krijgen we het in een Dialoog voor elkaar om onze gedachten (voortgebracht uit ons referentiekader) minder aandacht te geven en in stilte waar te nemen wat zich aandient, dan ontstaat de mogelijkheid dat de stilzwijgende Kennis (de wolk in de tekening) door ons referentiekader naar buitenkomt, vaak in de vorm van een inzicht, goed idee, dieper begrip, etc.
De kracht is dan volgens mij om te begrijpen dat dit inzicht, goed idee, dieper begrip niet van jou is, iets waar je een complimentje voor moet krijgen. Voor een goed idee doe je niks, dat overkomt je en zo geldt dat ook voor een dieper inzicht. Doen de andere deelnemers ook wat binnen hun vermogen ligt om het reactieve van het referentiekader te temperen, dan kun je je voorstellen dat er een Dialoog met een grote D tevoorschijn komt.

Dag 98 Leugen is de moeder van het geweld

Allereerst dank ik groots Jolanda, Aly en Eelco voor hun prachtige bijdragen van de afgelopen drie dagen. Ik kom op elk blog later in de week terug.
Genoten van de tijd met vrouw en kond in het betoverende Venetië was ik even los van de digitale wereld en de berichten uit de wereld waar we dagelijks mee bestookt worden. Eenmaal geland in het natte Nederland was het eerste bericht dat ik toegeworpen kreeg

Pater Frans

het overlijden van pater Frans. Doodgeschoten in Homs, 75 jaar, twee kogels door het hoofd, in naam van een waarheid. Het beroerde me en liet me niet los, nu nog niet. Ik had een ander perspectief nodig om een balans te vinden tussen de gebeurtenis en waar Dialoog voor staat. Ik vond hem in eerste instantie weer bij Gandhi die zei:" Leugen is de moeder van het geweld". Maar wat is leugen en wat is waarheid? daar heb je volgens mij wijsheid voor nodig en wat is dat dan. Een vraag waar ik me met anderen wel vaker mee bezig houd, omdat ik als kind in de veronderstelling was dat ouder worden per definitie wijzer worden betekende. Jammer joh.

Victor Francl

Wijsheid berust op een solide basis van kennis, algemene ontwikkeling en rijpheid. Rijpheid houdt hier enerzijds in dat je het nodige hebt meegemaakt, allerlei fundamentele transities incluis, dat je voldoende van de wereld hebt gezien en voldoende hebt liefgehad en geleden (Frankl, 1987). Anderzijds gaat het om de aanvaarding en het besef van je eigen sterfelijkheid. Dat besef van je sterfelijkheid moedigt je aan de dagen die je nog hebt zo zinvol en plezierig mogelijk door te komen, terwijl het ook het belang van allerlei onplezierige aangelegenheden prettig relativeert.

Openheid en de weg van de mysticus
Wijsheid vergt een optimale openheid. Het gaat erom dat je je eigen zienswijze opschort en je nieuwe omstandigheden open tegemoet treedt, zonder angst en zonder te oordelen. Je geeft je over aan het hier en nu. Je stelt je hierbij welwillend op, gaat niet de strijd aan, maar gaat in beginsel mee, tenzij dat overduidelijk dwaasheid is, maar wel vanuit een positie van verantwoordelijkheid. De grondtoon is er een van liefde, omarmen van en ja zeggen tegen wat het hier en nu, en daarmee het lot, voor je in petto heeft. Waar voor mij de Dialoog ook voor staat.

Deze openheid kan ook een doel op zichzelf worden. Dat is dan de weg van de mysticus. Mysticisme als verslaving aan het hier en nu, de peilloze diepte van de leegte. Een volledig eerbare bezigheid, maar toch wat anders dan wijsheid. De betrokkenheid bij de verdere wereld ontbreekt. Wat wijsheid betreft, gaat het hier meer om een tussenstop op weg naar de wijsheid, zij het wel een noodzakelijke.

Niet voelen en de weg van de psychopaat
 Een dergelijke openheid spreekt bepaald niet vanzelf. Wie openligt kan worden bezeerd en gekwetst. Dat is ook precies wat er is gebeurd in je vroegste jaren en daarom heb je toen ook allerlei mechanismen ontwikkeld om je daartegen te beschermen. Om maar niet te voelen: geen pijn, geen verdriet, geen machteloze woede en geen angst. Deze mechanismen werkten toen afdoende, maar kunnen je nu in de weg zitten. Om wijs te worden moet je namelijk juist heel goed kunnen voelen, want anders wordt het ook niets met de ethiek. Niet over de schreef gaan is namelijk ook een kwestie van een fijnzinnig gevoel. Die openheid moet je je dus opnieuw eigen maken, wat niet gemakkelijk is omdat dat angst en weerstand kan oproepen.

 Een van de valkuilen hier is je voelen aan- en uitzetten perfectioneren, om je gevoel vervolgens alleen nog maar te gebruiken om pijlsnel iemands zwakke kanten en kwetsbaarheden te peilen en in kaart te brengen, teneinde die ander in je macht te krijgen en te misbruiken nadat je je gevoel weer hebt uitgezet. Dat geldt ook je gevoel van over de schreef gaan. Dit is de weg van de psychopaat. Sommige helden  –Hitler, Lenin, Mao – eindigen als psychopaten.

Conclusie
 Behalve de juiste fundamenten – voldoende kennis, algemene ontwikkeling en rijpheid – kent wijsheid al met al de volgende elementen.
◾Zienswijzen kunnen opschorten en leegte kunnen aangaan
◾Je laten leiden door deugden als geloof, hoop, liefde, moed, voorzichtigheid, gematigdheid, moed en rechtvaardigheid en een duidelijk ethisch besef en gevoel
◾Andere zienswijzen kunnen aanvaarden en onderzoeken
◾Vanuit verschillende waarden-oriëntaties kunnen functioneren
◾Geloof in je eigen gevoelens, intuïtie, creativiteit en je vermogens om te verbaliseren

Voor mij waren dit fundamenten waar deze pater voor stond en waar ik hem mijn leven lang voor zal respecteren en wat ik bij mezelf wil blijven ontwikkelen. was getekend, leerling Joop.
In memoriam, Pater Frans!


Bron : Veerkracht of toch maar liever wijsheid 

Dag 97 Dialoog en spiritualiteit

Dialoog en spiritualiteit

Eelco de Geus

 ‚Al het werkelijke leven is ontmoeting’ (Martin Buber)

Soms, als we dialoog op scholen, of in organisaties begeleiden, wordt me duidelijk voor ogen gevoerd, hoe ingewikkeld menselijke relaties toch zijn.

We waren de laatste weken in een aantal schoolklassen, waar zoveel spanning en conflictpotentiaal naar voren kwam, dat het nauwelijks mogelijk was naar elkaar te luisteren en vrij en open met elkaar te kunnen spreken.  Ik herinner me  een dialoog in een team, waarin een grote voorzichtigeheid de boventoon voerde, omdat het blijkbaar te gevaarlijk was om zichzelf open en authentiek in te kunnen brengen.

Als ik dan thuis kom, verlies soms enigzins de moed. Weet niet meer precies, waarom  het voor mij ook alweer gaat, waarom ik deze dialogische weg vervolg. Ik zet allerlei vormen  in, zoals bijvoorbeeld de dialoogcirkel, of ook andere methoden, en merk dat ik vurig hoop, dat deze vormen ons helpen een andere ruimte te betreden, waarin we gelijkwaarig, respectvol en authentiek met elkaar kunnen omgaan. Als dat dan niet gebeurt, als ook de vorm of methode ons niet meer helpt om nader tot elkaar te komen en ons maar weinig verder in de gewenste richting brengt, dan is het deze vraag die indringend aanklopt: wat doe ik hier eigenlijk, waar gaat het werkelijk om voor mij?

Onlangs vroeg iemand in een inleidende dialoog- workshop of dialoog ook een transpersoonlijke, spirituele dimensie heeft. Ik was werkelijk verrast door deze vraag. Toont zich dat niet vanzelfspekend in de cirkels, dacht ik? In het gemeenschappelijke denken, in de reflectie op het eigen denken, in de stiltes en de verlangzaming, in alles wat ontmoeting in ons oproept? In het uitstellen van de impuls om te oordelen, het waarnemen van de eigen authentieke impuls? In de principes van gelijkwaardigheid, openheid en respekt, in de intentie om alle zienswijzen  te inkluderen en niets uit te sluiten?

Imliciet is het leven van en met dialogische principes een zuiver spirituele weg, doordringt van transpersoonlijke kenmerken, we benoemen het aleen zo zelden expIiciet. Als ik over dit aspect van dialoog spreek , en bewust woorden geef aan de spirituele kant van dialoog, dan is me weer geheel duidelijk, waarom deze diaslogische weg zo belangrijk voor me is.

Dat het uiteindelijk niet om een vorm of methode gaat, hoe behulpzaam dat ook moge zijn, maar om en visioen, een behoefte, en om hoop.

In dialoog bewegen we ons in een veld van intermenselijkheid. We laten onze eigen beperkte zienswijzen en ervaringswereld achter ons en stellen ons open voor datgene wat de ander beweegt. We gaan ervan uit, dat er zoiets bestaat als ‚het geheel’, en dat onze ervaringen, overtuigingen en waarden weliswaar belangrijke, maar toch gefragmenteerde delen van dit grotere geheel zijn.

We zijn bereid om ons, voorbij aan onze eigen waarden  en normen, te  openen voor datgene wat zich wil ontvouwen, als we ons op dat grotere geheel inlaten.  We zijn dan niet langer (of liever gezegd ;langzaam steeds minder’,) gefokusseerd op en daardoor geidentificeeerd met onze eigen persoonlijke individuele wereld, we ervaren ons meer en meer als representanten van een aspekt van een grotere werkelijkheid. En we laten ons verrassen hoe nieuwe betekenis ontstaat als alle fragmenten zich samenvoegen in een gezamenlijk beeld of perspectief; Betekenis, die geen van ons alleen zou hebben kunnen vinden. We hebben elkaar nodig, elke bijdrage, elke stem en..... de stilte.  Gezamenlijke betekenis wordt vooral dan zichtbaar en ervaarbaar, als we tussen de woorden luisteren, als we contact maken en ook de stilte tussen ons haar werk kunnen laten doen

‚We zien de dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.’

Op deze dialogische weg worden twee dingen van ons gevraagd. Ten eerste vraagt het van ons, meer en meer de controle los te laten. Controle over hoe we de wereld zien, hoe we over haar denken, hoe ze is en hoe ze zou moeten zijn. Ten tweede nodigt deze weg uit tot het uitnodigen van veelzijdigheid, tegenstrijdigheid en verschillend zijn. Zo begeven we ons  in de stroom van het leven en voegen ons daarin. Sommige mensen noem dit TAO.

Het is geen wonder, dat veel mensen angst voor dialoog hebben. Het zich overgeven aan de stroom van leven, de steeds weer veranderende stroom van zin en betekenis, voelt aan als een avontuur, waarin we ons vaak verloren en orienteringsloos voelen. Het vraagt veel vertrouwen, voordat we daarin kunnen loslaten.

Voor ieder mens is het tenslotte een levenslang proces, om zich telkens weer en telkens meer te voegen in de levensstroom, er niet tegen te vechten, haar aan te nemen, los te laten en ons over te geven, aan datgene wat het leven ons aanbiedt.  De ultieme overgave en zich voegen in deze stroom van leven is uiteindelijk het sterven.

Dialoog is een bewust proces, waarin we telkens weer de bereidheid van ons gevraagd wordt om een beetje te sterven. Onze geest wordt gevraagd steeds weer afscheid te nehmen van datgene dat waaran we we tot dan toe vast wilden houden. Dat betekent dat we onze waarden en voorstellingen van de wereld observeren, maar ze niet als waarheid verdedigen. Niet eraan vasthouden, maar bereid te zijn om ze op te laten gaan in een rivier van telkens veranderende betekenis.  Daardoor helpt het dialogische om innerlijk mee te bewegen, mee te stromen. Dat brengt ons in verbinding met ons zelf en teglijkertijd in verbinding met de ander. In verbinding met het leven en met het ‚grotere’, waarvoor ieder zijn eigen woorden kiest.

Het is een vreedzame weg, omdat we steeds minder aanvallen en verdedigen, maar ons terughouden, reflekteren en ons door en met het Andere voor iets groters openstellen.

Dat is de bron, waarmee ik me verbind als de dialoog moeilijk is. Het is mijn weg, een transpersoonlijke, spirituele weg, een weg van persoonlijke ontwikkeling en van groei. Deze weg te gaan is spannend en rijk, vol mooie en ontroerende, inzichtgevende momenten, vaak ook een niet makkellijke, uitdagende weg. Maar ik blijf erbij, met hart en ziel. Omdat ik geloof dat we de weeldd alleen met elkaar samen veranderen. En vanwege mezelf. Zodat ik ervaren kan, dat ik opgenomen ben in een stroom, een stroom van leven, die groter is dan ik zelf.

Eelco de Geus

Dag 96 - Van Zelf sprekend, natuurlijk!

Joop is een weekend weg en vroeg wie in zijn netwerk van mensen een gast-weblog wil schrijven.
Ik kreeg de vraag. Vanzelfsprekend (voor mij) heb ik 'm wel ontvangen (de vraag) maar er was niet gelijk een antwoord. Ik wist het niet zeker. Ik wilde wel maar... Tot...

Vandaag zag ik, weer, een filmpje, van hond Mishka en een kind. Zo leuk, ze maken geluid, hebben contact, communiceren met elkaar. Ik had 'm al eens gezien dat filmpje. 'Hé, ik heb antwoord voor Joop!', dacht ik blij. Ik kan zijn vraag positief beantwoorden, ik ben geïnspireerd om op basis van dit filmpje te schrijven! 
Zo gezegd, zo gedaan. Joop blij, ik bij; de andere dagen blijken ook gelukt; twee andere gast-webloggers hebben zich gemeld. Dag 95 is de mijne... :-).

Nu is het zo dat het zelfs voelt als een geschenk om te mogen schrijven, anders dan dat ik Joop help (waar het mee begon voor mij). Ik mijmer weg, ik zou Joop wel even kunnen bedanken... 

Geinig toch, thuis roep ik vaak; 'waar een wil is is een weg!'. Het bewijst zich. De kracht van intenties, wensen, willen... Mijn intentie om te helpen en om wel iets te willen schrijven over Dialoog heeft zo uitgepakt dat Dag 95 door mij wordt geschreven. Het is ook zo dat mijn contact met Joop prettig is, open, gemakkelijk. Dat werkt natuurlijk.

Stoeiend met het filmpje van de hond en de baby zie ik een ander prikkelend plaatje / tekst om over te schrijven;

If women ruled the world
there would be no wars....

just a bounch of countries not talking to eachother

Ook aansprekend, ik kan het onderwerp wat hier geraakt wordt dichterbij halen naar mijn eigen leven. Doen? Misschien...
Duidelijk ben ik in de stemming om te schrijven...
Allerlei gedachtes en inzichten gaan door me heen. Dat op zichzelf is ook materiaal om over te schrijven.

Waar ga ik over schrijven? Het diepst geworteld zitten toch de vraag van Joop, mijn reactie erop, mijn innerlijke dialoog die erdoor een bepaalde weg inslaat, m'n innerlijke Weten en het feit dat ik nu schrijf en gelezen word en wat dat teweeg kan brengen. Over dit alles ga ik schrijven! Eigenlijk houd ik niet zo van schrijven.... Woorden zijn zo remmend, onvolledig... Ah, ik deel eerst dit gedicht dat Abel Herzberg schreef. Ik vind het onbeschrijflijk mooi; 

Fragment

Want alles is fragment

Al door het zeggen van het woord
deelt men, scheidt men en schendt
het alomvattende, dat men niet kent,
dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Een troost blijft

Er is in ieder woord een woord,
dat tot het onuitspreekbare behoort.
Er is in ieder deel een deel
van het ondeelbare geheel,
gelijk in elke kus, hoe kort,
het hele leven meegegeven wordt.


Wat ga ik nu schrijven? Ik zou willen prikkelen om na te denken over vanzelfsprekendheid, in relatie tot Dialoog.

Dialoog en vanzelfsprekendheid. Van Zelf sprekend. Uit ons Zelf sprekend.
Dialoog is respect hebben voor de ander, luisteren, doorvragen. Niet altijd met woorden. Ik houd van dialoog. Ik leef dialoog. Ja, zo zou ik dat kunnen zeggen. Zo is het, voor mij. Vanzelfsprekend. Ik neem ook aan dat dat voor iedereen zo is.
In de basis is het een eitje om in dialoogvorm met elkaar te communiceren, toch? Ja, natuurlijk weet ik dat er veel, veel en vaak, ruis is in communicatie. Erg? Nee, zonder spanning geen energie, is mijn motto. We hebben nou eenmaal ons rugzakje. In de energie die ontstaat ligt de kans om ons rugzakje lichter te maken en te vullen met geschenken.
Graag sta ik even stil bij de weblog van gisteren. Joop schreef gisteren over de kracht van verbinding en dat niet-weten een weg is naar inzicht en groei. Nou, zo is het, zo ervaar ik het. Ik bedoel, dat Joop in verbinding gaat met ons, vraagt wie wil gast-webloggen, dat brengt teweeg dat ik nu met plezier en genoegen schrijf. Na een fase van niet-weten.  
Dialoog begint met respect voor jezelf. je Zelf. Ook vanzelfsprekend, al doen we dat lang niet altijd, ons Zelf respecteren. We zijn sociale wezens, kuddedieren. We hebben elkaar nodig. Spanning opzoeken om in de energie te belanden waar we onszelf terugvinden is wat we samen doen. Om verder te komen, vrijer te worden. Toch? Doen we dat zonder stil te staan bij onszelf, antwoord af te wachten in onszelf op de vraag wat te doen, dan kan het een heel gedoe worden onderling. Meer dan ons lief is.
Onderlinge conflicten kunnen ontstaan. Op zich niet erg, ook conflicten horen bij ons leven. Hanteren we conflicten vanuit de intentie om elkaar te begrijpen en te respecteren dan komt het wel weer op z'n pootjes terecht (en komen we weer uit bij de stilte en de antwoorden in onszelf).
Ik wil je tot slot vertellen hoe het volgens mij zit met onze inspiratie (die maakt dat dialoog vanzelfsprekend kan gaan).
Volgens mij is inspiratie een uiting van ons gevoelsverstand. Ieder van ons bezit gevoelsverstand (dat is je ziel). Daar komt je inspiratie vandaan (je bezieling). Zorgen voor je ziel en zaligheid is van groot belang, wil je vanuit jouw inspiratie leven. Mij lijkt het fijn wanneer iedereen dat zou doen. Ik geloof ook dat het is wat het leven van ons vraagt. Spirit (God) geeft inspiratie aan je ziel. Om wat mee te doen. Het gelukzalige is dat je er zelf heel blij van wordt! Volgens mij gaat Het (het Leven) vanzelf wanneer we afgestemd zijn op Spirit, op de inspiratie in ons, op ons Zelf.  
Wij met elkaar zijn eigenlijk allemaal Een. Niets. Alles. Mijn eigen praktijk (coaching, conflicthantering, zakelijk advies) heeft de naam Praktijk voor Verademing & Holistisch Advies. Met als toevoeging .... omdat niets vanzelf spreekt. Niets van Zelf. Mede daarom vond ik het een waar genoegen om deze gast-weblog te schrijven (gepubliceerd op dag 96). Een extra dimensie voor mijn werk.

Bedankt Joop! 

Hartelijke groet,
Jolanda van Wijk
(06 30417530)
www.voorbijhetverstand.nl