Dag 131 - De innerlijke dialoog dat geen Dialoog is.

Al meer dan 9000 pagevieuws!  Dank daarvoor, beste lezers. Ik zeg nu al toe dat ik de essentie van het blog ga samenvatten in een klein boekje, maar dat zal nog even op zich laten wachten. Frustrerend kom ik er steeds vaker achter dat er echt maar 24 uur in een dag zitten.
Vandaag wil ik aandacht geven aan onze innerlijke dialoog, dat eigenlijk niet met een dialoog van doen heeft. Noem het liever het warrig gebabbel vanuit het verleden, want dat is wat het volgens mij is. Ons brein is een druk baasje, dat een constante stroom van gedachten aanlevert.

We voeren bijna voortdurend gesprekken met onszelf. De verschillende kanten van jezelf zijn als stemmen die telkens weer iets te zeggen hebben over je situatie, over jezelf of over anderen. Om het circus compleet te maken, spreken deze innerlijke stemmen elkaar vaak ook nog eens tegen. Sommige van deze gedachte-stemmen willen we niet horen en deze drukken we weg. Daarmee worden ze naar het onbewuste verbannen, waar ze hun invloed indirect blijven uitoefenen. Aan andere gedachtepatronen hechten we veel waarde en deze verdedigen we met overtuiging. Weer andere gedachten kunnen we maar niet loslaten. Ook al willen we ze niet in ons hoofd hebben, we blijven ze herkauwen en erover piekeren.

Gedachten bepalen voor een belangrijk deel hoe we ons voelen en gedragen. We komen in de problemen als een negatieve gedachte een negatief gevoel veroorzaakt en dit gevoel levert dan weer een nieuwe negatieve gedachte op. Als het je niet lukt om uit deze negatieve spiraal te komen, kan het zover komen dat je het totaal niet meer ziet zitten en niet meer weet wat je moet doen. Negatieve gedachtepatronen en de daarmee gepaard gaande gevoelens hebben de neiging zichzelf in stand te houden. Alle informatie die bij ons binnenkomt die ermee in strijd is wordt genegeerd of weggeredeneerd. Informatie die ermee overeenstemt wordt wel opgemerkt. De pijnlijke emoties die opkomen worden beantwoord met evenzoveel pijnlijk innerlijk commentaar.

Gedachten zijn alleen mentale reacties bij een gebeurtenis. Gedachten zijn niet de werkelijkheid zelf, hoewel we deze twee vaak door elkaar halen. Een gedachte is als een etiket dat je op een pot jam plakt. Het heeft er wel iets mee te maken, maar het is niet de jam zelf. Het verwijst er alleen maar naar. En sommige etiketten stemmen niet helemaal of helemaal niet overeen met de werkelijke inhoud. Aandachtstraining b.v. oefent je erin om niet meteen alles te geloven wat je geest je voorschotelt en je niet met je overtuigingen te vereenzelvigen. Je bent meer dan je gedachten. Gedachten zijn niet de geest zelf. Je kunt gedachten beschouwen als wolken die in de lucht voorbij komen drijven. Maar je geest zelf is als de lege, transparante en uitgestrekte hemel, waar soms veel wolken in zijn en soms weinig, soms donkere en soms lichte. Zelfs als je geest helemaal dichtgetrokken is met sombere grijze wolken, kun je beseffen dat de aard van je geest transparant en ruim is en dat de wolken altijd in beweging zijn en ook weer zullen wegtrekken.

Die transparante en uitgestrekte hemel is wat we (onder)zoeken in een Dialoog. Het paradoxale is dat we er vaak komen door onze gedachten (de wolken) minimale aandacht te geven. Sommige zijn namelijk wel ter zake doende en dat maakt het zo lastig om überhaupt in Dialoog te zijn.
We horen ook vaak dat je "onbevooroordeeld"moet denken.
Ik geloof sowieso niet erg in moeten, maar onbevooroordeeld denken kan volgens mij niet. Dat doet het brein vanzelf. Wat wel kan is veel minder aandacht geven aan de lading van het oordeel. Het voorbij laten gaan als een wolk. Meer berustend aanwezig blijven (en na gisteren; met mededogen, ook voor jezelf). Mijn ervaring is dat waar de Dialoog met een hoofdletter geschreven wordt. Op de blauwe hemel.

(Bron: Kristaldimensies.nl)