Stilte intensiveert

Het gebabbel in ons hoofd belet ons vaak om goed te luisteren en goed aandachtig aanwezig te zijn in een Dialoog. Meestal kunnen mensen de chaos (in en buiten ons hoofd) wel de baas. We scheppen orde met ons denken, spreken, organiseren en de routine van de dag. Modellen, projecten, therapieën en plannen geven ons houvast, terwijl boeken, verhalen en opleidingen helpen structuur en zin te geven. Maar soms lukt dat niet. Wanneer dit in een Dialoog gebeurt is stilte een heilzaam middel om verder te komen.
Samen zwijgend naar buiten kijken betekent het beeld binnen laten komen, het besef toestaan ergens geen greep meer op te hebben. Sterker nog: zelf in de greep te zijn van iets dat je niet verkozen hebt. Dit besef er laten zijn, schept ruimte voor iets nieuws.Stilte beschouw ik als een intensivering van de ontmoeting. Mensen ontmoeten elkaar, maar intensiteit en intimiteit ontstaan doordat men in die ontmoeting ook zichzelf tegenkomt.Waarom is de stilte die nu ontstaat zo bijzonder betekenisvol?

Zwijgen wil zeggen dat je nog zoveel niet weet van een ander. Stilte is dan een uitdrukking van respect voor de ander, niet vanwege status of macht, maar omdat de ander oneindig veel meer is dan jij kunt waarnemen. Ophouden met spreken brengt een grondhouding tot expressie waarin je je richt op het betere, hogere in de ander, terwijl je dat misschien niet ziet. Een moment stil zijn kan de creatieve ruimte scheppen om iets nieuws te laten komen. Je laat bekende inzichten en overtuigingen los, parkeert vertrouwde gevoelens van sympathie en antipathie, stapt uit de routine; je houdt je in. Door deze gelatenheid kan er iets nieuws komen

De oefening is dan dat je luistert naar die ander, eventueel om voorbeelden en verheldering vraagt, maar dat je verder vooral stil bent en niets doet: dus niet verklaren, niet proberen te begrijpen, geen associaties met de eigen situatie, niet beoordelen, niet interpreteren, geen beschuldiging, geen medelijden en niet roddelen.
Als in een Dialoog een dergelijke stilte wordt betracht - wat overigens meestal veel moeite kost - dan kunnen er tot ieders verrassing mooie, onverwachte antwoorden ontstaan. De moeite die het kost heeft wellicht te maken met de intensiteit van de ontmoeting en het verdragen van het ongemak waarmee dat gepaard kan gaan.
Ook het wachten en de onzekerheid van de afloop gaan tegen onze neiging in voor harmonie te willen zorgen en zaken af te ronden. Het mooie en verrassende is dat een nieuw perspectief, een nieuwe opening of een creatieve impuls haast als een wonder of mystiek moment uit het niets tevoorschijn kunnen komen. Vervolgens kunnen er nieuwe en moedige stappen gezet worden. De vragensteller komt tot de ontdekking dat het tijd is zijn hart te volgen.  Merken dat echt leiderschap te maken heeft met respect en aandacht en niet met uiterlijk vertoon en macht. Ondervindt dat in stilte samen naar iets kijken zorgt voor een gevoel van verbondenheid en vertrouwen, waardoor ze een besef van mislukking en overmacht kan toelaten.

Stilte intensiveert de ontmoeting tussen mensen, want het schept ruimte voor mensen om zichzelf te ontmoeten.

(Bron: stilte als intensivering van de ontmoeting)