Ik kreeg de vraag. Vanzelfsprekend (voor mij) heb ik 'm wel ontvangen (de vraag) maar er was niet gelijk een antwoord. Ik wist het niet zeker. Ik wilde wel maar... Tot...
Vandaag zag ik, weer, een filmpje, van hond Mishka en een kind. Zo leuk, ze maken geluid, hebben contact, communiceren met elkaar. Ik had 'm al eens gezien dat filmpje. 'Hé, ik heb antwoord voor Joop!', dacht ik blij. Ik kan zijn vraag positief beantwoorden, ik ben geïnspireerd om op basis van dit filmpje te schrijven!
Zo gezegd, zo gedaan. Joop blij, ik bij; de andere dagen blijken ook gelukt; twee andere gast-webloggers hebben zich gemeld. Dag 95 is de mijne... :-).
Nu is het zo dat het zelfs voelt als een geschenk om te mogen schrijven, anders dan dat ik Joop help (waar het mee begon voor mij). Ik mijmer weg, ik zou Joop wel even kunnen bedanken...
Geinig toch, thuis roep ik vaak; 'waar een wil is is een weg!'. Het bewijst zich. De kracht van intenties, wensen, willen... Mijn intentie om te helpen en om wel iets te willen schrijven over Dialoog heeft zo uitgepakt dat Dag 95 door mij wordt geschreven. Het is ook zo dat mijn contact met Joop prettig is, open, gemakkelijk. Dat werkt natuurlijk.
Stoeiend met het filmpje van de hond en de baby zie ik een ander prikkelend plaatje / tekst om over te schrijven;
If women ruled the world
there would be no wars....
just a bounch of countries not talking to eachother
Ook aansprekend, ik kan het onderwerp wat hier geraakt wordt dichterbij halen naar mijn eigen leven. Doen? Misschien...
Duidelijk ben ik in de stemming om te schrijven...
Allerlei gedachtes en inzichten gaan door me heen. Dat op zichzelf is ook materiaal om over te schrijven.
Waar ga ik over schrijven? Het diepst geworteld zitten toch de vraag van Joop, mijn reactie erop, mijn innerlijke dialoog die erdoor een bepaalde weg inslaat, m'n innerlijke Weten en het feit dat ik nu schrijf en gelezen word en wat dat teweeg kan brengen. Over dit alles ga ik schrijven! Eigenlijk houd ik niet zo van schrijven.... Woorden zijn zo remmend, onvolledig... Ah, ik deel eerst dit gedicht dat Abel Herzberg schreef. Ik vind het onbeschrijflijk mooi;
Fragment
Want alles is fragment
Al door het zeggen van het woord
deelt men, scheidt men en schendt
het alomvattende, dat men niet kent,
dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.
Een troost blijft
Er is in ieder woord een woord,
dat tot het onuitspreekbare behoort.
Er is in ieder deel een deel
van het ondeelbare geheel,
gelijk in elke kus, hoe kort,
het hele leven meegegeven wordt.
Wat ga ik nu schrijven? Ik zou willen prikkelen om na te denken over vanzelfsprekendheid, in relatie tot Dialoog.
Dialoog en vanzelfsprekendheid. Van Zelf sprekend. Uit ons Zelf sprekend.
Dialoog is respect hebben voor de ander, luisteren, doorvragen. Niet altijd met woorden. Ik houd van dialoog. Ik leef dialoog. Ja, zo zou ik dat kunnen zeggen. Zo is het, voor mij. Vanzelfsprekend. Ik neem ook aan dat dat voor iedereen zo is.
In de basis is het een eitje om in dialoogvorm met elkaar te communiceren, toch? Ja, natuurlijk weet ik dat er veel, veel en vaak, ruis is in communicatie. Erg? Nee, zonder spanning geen energie, is mijn motto. We hebben nou eenmaal ons rugzakje. In de energie die ontstaat ligt de kans om ons rugzakje lichter te maken en te vullen met geschenken.
Graag sta ik even stil bij de weblog van gisteren. Joop schreef gisteren over de kracht van verbinding en dat niet-weten een weg is naar inzicht en groei. Nou, zo is het, zo ervaar ik het. Ik bedoel, dat Joop in verbinding gaat met ons, vraagt wie wil gast-webloggen, dat brengt teweeg dat ik nu met plezier en genoegen schrijf. Na een fase van niet-weten.
Dialoog begint met respect voor jezelf. je Zelf. Ook vanzelfsprekend, al doen we dat lang niet altijd, ons Zelf respecteren. We zijn sociale wezens, kuddedieren. We hebben elkaar nodig. Spanning opzoeken om in de energie te belanden waar we onszelf terugvinden is wat we samen doen. Om verder te komen, vrijer te worden. Toch? Doen we dat zonder stil te staan bij onszelf, antwoord af te wachten in onszelf op de vraag wat te doen, dan kan het een heel gedoe worden onderling. Meer dan ons lief is.
Onderlinge conflicten kunnen ontstaan. Op zich niet erg, ook conflicten horen bij ons leven. Hanteren we conflicten vanuit de intentie om elkaar te begrijpen en te respecteren dan komt het wel weer op z'n pootjes terecht (en komen we weer uit bij de stilte en de antwoorden in onszelf).
Ik wil je tot slot vertellen hoe het volgens mij zit met onze inspiratie (die maakt dat dialoog vanzelfsprekend kan gaan).
Volgens mij is inspiratie een uiting van ons gevoelsverstand. Ieder van ons bezit gevoelsverstand (dat is je ziel). Daar komt je inspiratie vandaan (je bezieling). Zorgen voor je ziel en zaligheid is van groot belang, wil je vanuit jouw inspiratie leven. Mij lijkt het fijn wanneer iedereen dat zou doen. Ik geloof ook dat het is wat het leven van ons vraagt. Spirit (God) geeft inspiratie aan je ziel. Om wat mee te doen. Het gelukzalige is dat je er zelf heel blij van wordt! Volgens mij gaat Het (het Leven) vanzelf wanneer we afgestemd zijn op Spirit, op de inspiratie in ons, op ons Zelf.
Wij met elkaar zijn eigenlijk allemaal Een. Niets. Alles. Mijn eigen praktijk (coaching, conflicthantering, zakelijk advies) heeft de naam Praktijk voor Verademing & Holistisch Advies. Met als toevoeging .... omdat niets vanzelf spreekt. Niets van Zelf. Mede daarom vond ik het een waar genoegen om deze gast-weblog te schrijven (gepubliceerd op dag 96). Een extra dimensie voor mijn werk.
Bedankt Joop!
Hartelijke groet,
Jolanda van Wijk
(06 30417530)
www.voorbijhetverstand.nl
Dialoog is respect hebben voor de ander, luisteren, doorvragen. Niet altijd met woorden. Ik houd van dialoog. Ik leef dialoog. Ja, zo zou ik dat kunnen zeggen. Zo is het, voor mij. Vanzelfsprekend. Ik neem ook aan dat dat voor iedereen zo is.
In de basis is het een eitje om in dialoogvorm met elkaar te communiceren, toch? Ja, natuurlijk weet ik dat er veel, veel en vaak, ruis is in communicatie. Erg? Nee, zonder spanning geen energie, is mijn motto. We hebben nou eenmaal ons rugzakje. In de energie die ontstaat ligt de kans om ons rugzakje lichter te maken en te vullen met geschenken.
Graag sta ik even stil bij de weblog van gisteren. Joop schreef gisteren over de kracht van verbinding en dat niet-weten een weg is naar inzicht en groei. Nou, zo is het, zo ervaar ik het. Ik bedoel, dat Joop in verbinding gaat met ons, vraagt wie wil gast-webloggen, dat brengt teweeg dat ik nu met plezier en genoegen schrijf. Na een fase van niet-weten.
Dialoog begint met respect voor jezelf. je Zelf. Ook vanzelfsprekend, al doen we dat lang niet altijd, ons Zelf respecteren. We zijn sociale wezens, kuddedieren. We hebben elkaar nodig. Spanning opzoeken om in de energie te belanden waar we onszelf terugvinden is wat we samen doen. Om verder te komen, vrijer te worden. Toch? Doen we dat zonder stil te staan bij onszelf, antwoord af te wachten in onszelf op de vraag wat te doen, dan kan het een heel gedoe worden onderling. Meer dan ons lief is.
Onderlinge conflicten kunnen ontstaan. Op zich niet erg, ook conflicten horen bij ons leven. Hanteren we conflicten vanuit de intentie om elkaar te begrijpen en te respecteren dan komt het wel weer op z'n pootjes terecht (en komen we weer uit bij de stilte en de antwoorden in onszelf).
Ik wil je tot slot vertellen hoe het volgens mij zit met onze inspiratie (die maakt dat dialoog vanzelfsprekend kan gaan).
Volgens mij is inspiratie een uiting van ons gevoelsverstand. Ieder van ons bezit gevoelsverstand (dat is je ziel). Daar komt je inspiratie vandaan (je bezieling). Zorgen voor je ziel en zaligheid is van groot belang, wil je vanuit jouw inspiratie leven. Mij lijkt het fijn wanneer iedereen dat zou doen. Ik geloof ook dat het is wat het leven van ons vraagt. Spirit (God) geeft inspiratie aan je ziel. Om wat mee te doen. Het gelukzalige is dat je er zelf heel blij van wordt! Volgens mij gaat Het (het Leven) vanzelf wanneer we afgestemd zijn op Spirit, op de inspiratie in ons, op ons Zelf.
Wij met elkaar zijn eigenlijk allemaal Een. Niets. Alles. Mijn eigen praktijk (coaching, conflicthantering, zakelijk advies) heeft de naam Praktijk voor Verademing & Holistisch Advies. Met als toevoeging .... omdat niets vanzelf spreekt. Niets van Zelf. Mede daarom vond ik het een waar genoegen om deze gast-weblog te schrijven (gepubliceerd op dag 96). Een extra dimensie voor mijn werk.
Bedankt Joop!
Hartelijke groet,
Jolanda van Wijk
(06 30417530)
www.voorbijhetverstand.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten