Nieuw leiderschap is oog hebben voor de samenhang der dingen.

In mijn werken met dialoog ga ik er van uit dat de verbinding die mensen vaak zoeken er al is, maar dat deze

verbinding (omdat hij weinig of niet gebruikt wordt) niet zichtbaar (merkbaar) is. Dat geldt helaas ook vaak voor de verbinding tussen primair proces en management. In mijn link-verzameling had ik dit artikel nog dat hier mooi op aansluit en ook mooi aangeeft hoe in de samenhang der dingen  een werkelijkheid verschijnt die toevoegt.

”Leiderschap bereikt een hogere waarde die niet geheel herleidbaar is tot de samenstellende delen” en ‘De waarheid verschijnt in de dialoog” Beide uitspraken gaan uit van een ontmoeting tussen mensen. En het is die ontmoeting of dialoog waarin de meerwaarde ontstaat, waarin het groter kan worden dan wanneer je het alleen doet, of maar vanuit één perspectief bekijkt. Zo ontwikkelt iets dat groter is dan het individu, dan de eenling. Een nieuwe waarheid of een nieuwe werkelijkheid, een ander inzicht, of gewoon iets meer kennis en ervaring bij elkaar opgeteld. Dat klinkt zo logisch, bijna eenvoudig zelfs.Ik begon me af te vragen of het misschien ook andersom werkt: “als je de

Godelieve Spaas

samenhang der dingen kunt zien, dan krijg je een andere waarheid” Dat zou betekenen dat die samenhang er al is maar dat wij die misschien niet altijd waarnemen of erkennen. Leiderschap zou dan zijn: oog hebben voor allerlei vormen van samenhang die mogelijk zijn. Verwacht, onvermoed, groot, klein, ver weg en dichtbij. Ik bleek niet de enige met die gedachte. Bij toeval hoorde ik iemand spreken over het Handvest van de Aarde. Een ethisch document van de VN dat in 2000 ten doop werd gehouden in het Vredespaleis in den Haag. Het is een handvest dat oproept tot het nemen van verantwoordelijkheid voor de toekomst van de aarde. Nieuwsgierig zocht ik op het internet naar deze charter. Die was snel gevonden. Het is een prachtig verhaal. Het eerste deel beschrijft op een bijna poëtische manier aspecten van de aarde: één mensenvolk, een integere ecologie en een rechtvaardige economie. Dat deel wordt afgesloten met de volgende zin: “Onze milieukundige, economische, politieke, sociale en spirituele uitdagingen zijn met elkaar verbonden, en gezamenlijk kunnen wij inclusieve oplossingen uitdenken.” En: “Wij moeten manieren vinden om verscheidenheid in harmonie te brengen met eenheid” De gedachte is dat economie, ecologie en de mensheid een eenheid vormen waardoor als één van de drie gevoed wordt, de anderen ook versterken en omgekeerd. Dat lees ik bijna nooit in kranten of tijdschriften. Daar gaat het vaker over de tegenstellingen tussen al die aspecten. Bij voorbeeld hoe economische groei ten koste gaat van het milieu. Ik moet zeggen dat de gedachte dat ze eigenlijk verbonden zijn en niet zonder elkaar kunnen me wel aanstaat. Dat als je de één begunstigt boven de ander dat je dan iets doet wat niet goed is voor het geheel. De aarde, de menseheid en de economie hebben heeft het nodig dat we inclusief denken en handelen. Dus dat we de dingen niet tegenover elkaar stellen maar als delen van een geheel. Blijkbaar is dat de aard der dingen. Nu is dat een hele grote gedachte die in het dagelijks leven van een leider niet altijd op die schaal te hanteren is. De gedachte dat alles deel is van dat ene grote geheel werkt op mij in elk geval ook verlammend. Het besef dat elke handeling, elk besluit, elk

plan samenhangt met andere dingen, met de omgeving, met de emotie,met waarden als rechtvaardigheid, duurzaamheid, en met talloze andere tastbare en onzichtbare aspecten van mensen en de organisatie is al een flinke opgave. Het is denk ik al heel wat om echt tot je door te laten dringen dat die samenhang er is. Ikzelf word daar af en toe helemaal tureluurs van. Maar uiteindelijk levert het wel wat op is mijn ervaring. Zowel voor de organisatie als gemeenschap, als voor de bedrijfsresultaten, als voor de omgeving of het milieu. Uitgaan van de samenhang der dingen betekent volgens mij dat je als leider niet anders kunt dan op zoek gaan naar verbinding om op basis daarvan te handelen en beslissingen te nemen. Dat betekent in de praktijk dat je je steeds afvraagt bij welk kleiner of groter geheel iets hoort. En daarmee ben ik terug bij het begin van dit verhaal: in de samenhang der dingen verschijnt een werkelijkheid die toevoegt. En precies daarvoor is de ontmoeting, de dialoog en de koppeling tussen mensen een voorwaarde. Alleen vanuit connectie ontstaan oplossingen die inclusief zijn. En die recht doen aan de aard van deze wereld.  - Godelieve Spaas. (Bron: Weten door niet te weten)