'We vertelden wat we anders nooit zouden vertellen.'

Zo'n reactie waar ik een beetje blij van word. Julia van de Griendt reageerde op het blog "De kleine dialoog met kids" met:  Dank je wel weer, Joop. We hebben in Tilburg mooie ervaringen met kinderen en dialoog, zowel in het basisonderwijs als op middelbare scholen. We pleiten er bij leerkrachten ook voor om leerlingen met dialoog vertrouwd te maken. Omdat, volgens de jonge deelnemers: 'we vertelden wat we anders nooit zouden vertellen.', 'we opeens veel beter naar elkaar gingen luisteren.' en 'je veel van elkaar leert.' Het maakt me blij te horen dat de dialoog op zo'n manier een plek heeft gekregen ergens in het onderwijs.

Voor mensen die hier ook in geïnteresseerd zijn of scholen/docenten kennen die hier voor te porren zijn, heeft Anette Knoops een mooie handleiding geschreven "Spreken is zilver, luisteren is goud"dat simpel uitlegt hoe je een dialoog in de klas kunt faciliteren. Ook heb ik nog een filmpje gevonden over dialoog in de klas op Youtube dat hier mooi bij aansluit- Filmpje dialoog in de klas.

Voor de liefhebbers nog een mooi Engelstalig artikel  "Dialogue in the classroom".
Er is nog een lange weg te gaan eer de dialoog binnen het onderwijs een waardige plek heeft gekregen. Accenten liggen nog steeds op reproductief leren, ook al zijn er wel steeds meer geluiden van scholen die het anders willen doen.
Punt is dat dialoog nog steeds te pas en te onpas gebruikt wordt en er niet eenduidig is welke voordelen een dialoog heeft en wat er voor gedaan moet worden.
Zolang dhr. Rutte nog steeds het woord dialoog gebruikt wanneer hij de wintersporters gaat bezoeken en zijdelings daar de dialoog wil opzoeken over de rechten van mensen die er een andere voorkeur op na houden, zal het woord wanneer je het oppert bij veel mensen niet een positieve lading hebben. Gelukkig is het woord dialoog inmiddels vervangen met de uitspraak dat hij het onderwerp zal aankaarten.Overigens waren de allereerste Olympische spelen ook net echt georganiseerd in rust en bedacht men het concept van de Olympische vrede, hoe omstreden ook, en stamt wel degelijk vanuit de oudheid. Voor het begin van de spelen werd een heilige wapenstilstand afgekondigd. Deze duurde eerst vijf dagen, later zelfs drie maanden, om de bezoekers en atleten op weg naar Olympia te beschermen. De spondophoroi waren speciaal aangesteld om deze wapenstilstand af te kondigen. Voor die gelegenheid was er een speciale tekst opgesteld, waarvan we de inhoud niet letterlijk kennen. Wel is bekend dat het verdrag was gegraveerd op een discus die in de Hera-tempel werd bewaard, toen Pausanias Olympia bezocht kreeg hij hem te zien.

Op de discus van Iphitus staat de wapenstilstand opgetekend die de Eliërs   afkondigen tijdens de Olympische Spelen en de tekst is niet in rechte lijnen opgeschreven, maar in het rond, langs de rand van de discus.— Pausanias V 20.1.

Deelnemende staten mochten onder andere geen gewapend conflict beginnen en geen rechtszaken aanspannen of executies voltrekken. Overtreders kregen een fikse geldboete. Ook de moderne Olympische Spelen kennen nog steeds deze Olympische vrede(??)

Waarom zou een eventuele dialoog in Rusland niet een grote slagingskans hebben? Ik refereer dan aan, het tot nu toe meest populaire blogbericht "de gevaarlijke dialoog" met de vragen:
Ben je echt geïnteresseerd in de ander? Wil je echt weten wat zij te vertellen heeft?

•Heb je zelf voldoende vertrouwen om je eigen gedachten onder woorden te brengen?  Durf je jezelf te laten bevragen?

•Geef je de ander een volwaardige  plaats in de dialoog? Ben je overtuigd van zijn/ haar mogelijke meerwaarde?

•Heb je zelf ook echt iets te zeggen over dit onderwerp?

•Kun je jouw eigen oordeel even opzij zetten? Ben je bereid om je eigen oordeel te heroverwegen of aan te laten vullen?

•Wil je wel met deze anderen “naar buiten kijken….”

Het zijn juist deze kritische vragen aan de deelnemers aan een dialoog vooraf die een dialoog slagingskans geven. Mensen die in de politiek zitten hebben geleerd heel slim zaken zo te verwoorden dat de overtuiging op de ander sterk is en dat je weinig tegengas krijgt en zo geldt het ook nog binnen veel organisaties en helaas ook scholen. Zou het belang van de kinderen (en zeker gericht op hun toekomstige maatschappij) voorop staan, dan zou de dialoog vanzelfsprekend zijn. Op weg naar een pluriforme samenleving heet dat dan.

Dialoog geeft de ruimte te vertellen wat je beweegt, wat je raakt, hoe je over zaken denkt, waar je moeite mee hebt en waarom. Allemaal onderwerpen die voor kinderen bespreekbaar moeten kunnen zijn op weg naar een gezonde identiteitsontwikkeling. Ik denk weer aan de titel 'We vertelden wat we anders nooit zouden vertellen.' en word blij.