Interculturele dialoog- waarden en normen

Investeren in culturele diversiteit en interculturele dialoog.
We horen dat advies steeds vaker, maar weten allemaal hoe complex het is. Zelf heb een tijd op Bonaire mogen wonen en werken en weet uit ervaring hoe lastig het is, ondanks de beste intenties, om open te blijven voor visies die helemaal niet rijmen met de jouwe.

Dialoog, waartoe ook de interreligieuze
dialoog behoort (die opgevat wordt als dialoog
tussen alle spirituele en intellectuele tradities)
betekent niet dat we van onze overtuigingen
afstappen, maar simpelweg dat wij open van
geest blijven. De interculturele dialoog moet
gezien worden als een complex en doorgaand
proces dat nooit eindigt. Qua vorm is de interculturele (of interreligieuze) dialoog voor mij niet anders dan een dialoog met gelijkgestemden. gelovigen of cultuurdragers.

Als reactie op mijn blog kreeg ik bericht van Maaike Nkwe-Klasen, een oud collega van me. Een enthousiaste meid die vol goed moed vertrokken is naar Zuid-Afrika en trouwde met Thabiso Enoch Nkwe. Geïnspireerd door dit blog heeft zij haar eigen blog weer opgepakt en deelt daarop haar ervaringen. Na toestemming van Maaike deel ik graag haar reactie als bijdrage aan dit blog over interculturele dialoog.

I think, the South African society is urging for dialog. The different cultures (there are already 11 different national languages) all ask for attention and respect.
When I think of dialog, my questions are also about tolerance. What is the space for attention and respect exactly and where does it stop? Where do ‘I’ deserve space for respect?
Please do not understand me wrong, I am a big fan of dialog. Many times I have experienced the relaxation, the understanding and the enrichment after having a real dialog with someone. It brings the relationship to a new (maybe higher) level, it heals and reconciles.
Now, inspired by the first 7 articles of Joop’s blog, there are many ideas and examples of my life I feel like sharing. I am thinking of this situation, for example, in which I was confronted with… a lot!
I live with my family in a middle class area in Johannesburg – which is, by the way, not at all such a scary city as people say. A part of my husband’s family lives in the township Soweto – which is, by the way, not everywhere as pour and sad as people might say. The religion, believes, customs and traditions of my husband’s family can be quite intense for me. Not so much in daily life, but more at specific life events like a funeral.
Three weeks ago, the mother of my husband’s mother (grandmother or ‘gogo’ in Zulu) passed away. We came over for a visit to pay our respect and to talk about the arrangement for the funeral. I was quite tensed. When I arrived, wearing jeans was the first thing that was said to me: ‘You have to wear a dress’. And, it was as if a big rock sank into my stomach. Unfortunately, I do not speak the language and I hardly understood what has been said that day. The only thing that was said to me in English was: ‘If we like it or not, we are going to be cooking on Friday night, so also Maaike.’ <It is custom to cook a meal for all the attendees at the funeral. Discussion exists about the purpose and heritage of this custom. Some claim that it is part of the tradition, also to honour the ancestors, for good fortune in future. Other’s dispute this and think feeding others has a relation with the vicious circle of poverty .
Well, I can tell you, it has been quite a ride to get the rock out of my stomach... At home I burst into tears, a panic attack. My husband was capable of listening and he somehow understood how I felt. He was going to speak to his family about the way I was approached. I found this necessary as well as I already caught myself rebelling against the whole ceremony: I was not going to wear a skirt, I was not going to cook and, you know what, I was not going to go at all! But it was also terrifying to wait and hear how the family would respond. Would they understand me? Understand, that I did not grow up with the traditions and customs which were so normal to them? Understand, that I often feel left out as the only white person on an occasion like a funeral where everyone stares at you and has assumptions? Understand, that I have a baby daughter that also needs my care and attention and makes it hard to make myself available to cook for a whole night?
Luckily I was understood… for as far as this is possible. How do you know where this Dutch girl comes from, if you have never been there? The unlucky approach was acknowledged, I was comforted, helped and somehow listened to.
It was not easy to stand up for myself, but it had good results for our communication. I did put a dress on and I helped as far as I could. It was appreciated and OK…
Nevertheless, it will still be a challenge to be open for the other culture, to contribute in a way that is acceptable for me, without losing my own values and believes. It also makes me think more about where my values in life come from, what they are based on and how to make this understandable (working with a language barrier) to others

Krishnamurti zei, "Waarheid is een land zonder paden". De mens kan daar niet komen via een organisatie, via een geloof, via een doctrine, een priester of rituelen, niet via filosofische kennis of een psychologische techniek. Hij moet dat vinden via de spiegel van relaties, door begrip van de inhoud van zijn eigen geest, door observatie en niet door intellectuele analyse of door zichzelf te ontleden.
De mens heeft in zichzelf beelden ontwikkeld als een scherm van veiligheid - op religieus, politiek en persoonlijk gebied. En die manifesteren zich als symbolen, ideeën, overtuigingen. Het gewicht van deze beelden domineert zijn denken, zijn relaties, en zijn dagelijks leven. Deze beelden zijn de oorzaken van onze problemen, want ze brengen verdeeldheid tussen de ene mens en de andere. Zijn perceptie van het leven wordt gevormd door de concepten die al in zijn geest verankerd liggen. De inhoud van zijn bewustzijn is zijn hele bestaan. De individualiteit is de naam, de vorm, en oppervlakkige cultuur die hij opneemt uit overlevering en omgeving. De uniciteit van de mens zit niet in het oppervlakkige, maar in volledige vrijheid van de inhoud van zijn bewustzijn, die de hele mensheid gemeen heeft. Hij is dus niet een individu.
Vrijheid is niet een reactie; vrijheid is niet hetzelfde als keuzemogelijkheid. De mens verbeeldt zich dat hij vrij is omdat hij kan kiezen. Vrijheid is pure observatie zonder richting, zonder angst voor afstraffing en beloning. Vrijheid is zonder motivatie; vrijheid is niet aan het eind van de menselijke evolutie maar zit in de eerste stap van zijn bestaan. In observatie begin je het gebrek aan vrijheid te ontdekken. Vrijheid vind je in het gewaarzijn zonder keus van ons dagelijks bestaan en ons doen en laten. Hij zegt het in dit filmpje nog iets directer. Wij zijn het die moeten veranderen.

"We kunnen met elkaar een dialoog hebben. Het woord 'dialoog' komt van het Griekse woord logos, en betekent 'woorden om je diepe innerlijke gedachten mee uit te drukken'. Waarschijnlijk willen de meesten van ons zo diep niet gaan, of onszelf niet al te veel blootgeven, maar we zouden een gesprek kunnen hebben.

Als jij en ik allebei serieus het hele fenomeen van het bestaan willen begrijpen, niet alleen uiterlijk, maar ook veel dieper, innerlijk, en ons volledig inzetten om dit probleem op te lossen, dan hebben jij en ik, de spreker en jij die luistert, een relatie.

Dan kunnen we samen op pad, dan kunnen we samen denken, er samen over praten.
En samen praten, samen denken, samen onderzoeken, en dus samen creëren, is communicatie...  We kunnen niet met elkaar communiceren als het jou er alleen om gaat te proberen een bepaald probleempje van jezelf op te lossen..."
Interculturele dialoog is ook afhankelijk van samen willen, samen denken, samenspraak en samenwerken. Het enige echte dat in de weg staat is de angst te verliezen wat je dacht te hebben.

Dank Maaike voor je openhartige reactie en we ontmoeten elkaar rond april!