Dag 161 - Zie mij

Mijn werkkamertje wijst 28 graden aan, maar er moet gewerkt worden aan het boek. O ja, het blog moet ook nog. Ineens schiet me te binnen dat er een prachtig gedicht ligt. 'See me!' Deze noodkreet, dit gedicht werd gevonden in de nalatenschap van een onbekende oude vrouw in een verpleeghuis. De Colorado Foundation for Medical Care was zodanig onder de indruk van de boodschap dat ze het gedicht bewerkte en ter verspreiding aanbood.
Iemand zien is wezenlijk voor een dialoog, Vandaar deze bijdrage, a domani!

Wat zie je nu, zuster, als je zo naar me kijkt?
Een kribbig oud mens, wiens verstand langzaam wijkt?
Onzeker, verdwaasd, in ‘t verleden gevangen,
morsend met eten, bekruimelde wangen
en het enige contact dat mij nog rest
is als je zegt: ‘Doe nou eens je best’

Zonder gesputter laat ik je begaan
je baadt me, je voedt me, je kleedt me weer aan
Als dat alles is, kijk dan nog maar een keer
en kijk dan wat beter, want ik ben nog veel meer
Laat me vertellen wie ik ben en wie ik was
Hoor mijn verhaal, want dan ken je me pas.

Eens was ik een kind, tien jaar oud hier nog maar

Dit is mijn gezin, we beschermden elkaar
Zestien en klaar om te wereld te omarmen
Dromend van liefde om mijn hart te verwarmen
Een bruidje van twintig, mijn hart maakt een sprong
Mijn belofte is heilig, ook al ben ik nog jong

Met vijfentwintig ben ik zelf aan de beurt
mijn leven wordt nu door mijn kinderen gekleurd
Een vrouw van dertig, mijn kroost groeit zo snel
nu nog verbonden, maar blijft dat straks wel?
Bij veertig hebben ze de woning verlaten
Met moeite vullen we samen de gaten

Hier ben ik vijftig, weer kleintjes op schoot
Opnieuw omringd door kinderen, de blijdschap zo groot
Maar dan wordt het donker, mijn lief overlijdt
Angst voor de toekomst, mijn vijand de tijd
Mijn kinderen zijn druk met hun eigen gezin
en ik denk aan de jaren en aan wie ik bemin

Nu ben ik oud, mijn omgeving tot last

Lichaam en geest door de tijd aangetast
Mijn huid is gerimpeld, kracht en gratie gaan heen
Op de plaats van mijn hart zit daar nu een steen
Maar diep in dit lichaam woont nog immer dat kind
Dat danst en verliefd is, dat zingt en bemint.

Ik houd van dit leven en beleef het steeds weer,
Ik proef nog de vreugde, maar ook vaak het zeer
Ik denk aan de jaren die zijn weggedreven
Probeer me te schikken in wat is gebleven

Dus open je ogen en kijk nog eens goed
Besef dat de tijd ook met jou straks dit doet
kijk in mijn hart, zuster, maak me weer blij
kijk nog wat beter, kijk en zie …MIJ.


Phillis Mc Cormack
Nederlandse vertaling: Pauline van Tienhoven, Vilans