Vandaag een overpeinzing op weg naar de generatieve dialoog.
Creativiteit is vaak latent aanwezig in de mens. Een
belangrijk obstakel om creativiteit vrij te krijgen is ‘self-sustaining’
verwarring in het hoofd. We moeten aandacht geven aan de activiteit van
verwarring, in plaats van pogen om creativiteit direct
te bevorderen. Originaliteit en creativiteit ontstaan niet als iets dat
het resultaat is van een inspanning om een gepland en geformuleerd doel te
behalen, maar ontstaan meer als bijprodukten van een
heldere geest.
Je hebt spiegels in je en om je heen. Je lichamelijke
reacties zijn een directe spiegel van je gedachten. Je krijgt een impuls om iets
te zeggen en je ziet daar het resultaat bijna gelijkertijd. Maar ook anderen
zijn een spiegel van je intenties en je gedachten.
The ability to support unresolved paradoxes and to
allow many different styles and interior dialogues to flourish is the mark of a
truly creative scientist, artist, writer or musician. People with sufficient
creative energy can dissolve fixed thought and provide the fertile ground to
sustain a multiplicity of voices. Yet most of us normally use our energy to
sustain a false sense of ourselves, which means we tend to operate from fixed
and nonnegotiable but unexamined positions. Here lies the power of dialogue: to
make manifest such assumptions and positions, bringing them out into the open.
Loosening your (rigid) positions.
Soren Kierkegaard
Nadenken, redelijkheid is de
verantwoording op je nemen voor je meningen. Onredelijkheid is het die
verantwoording van je af te schuiven, te geloven en te handelen uit gewoonte.
Ernst is het om iedere dag te
leven alsof het de laatste is en tegelijk de eerste van een lang leven is; en om
voor werk te kiezen dat er niet van afhankelijk is of je een leven lang krijgt
om het helemaal af te maken, of dat je maar een korte tijd krijgt om er op de
juiste manier aan te beginnen.
Oh, het is veel gemakkelijker om
naar links en naar rechts te kijken dan bij jezelf naar binnen te
kijken.
Onmiddellijke impulsen zijn zelden organisch, maar
meestal aangeleerd, gewoonte.
Als het om het wezenlijke gaat moet ieder mens
zichzelf helpen.
Het is alles goed en wel dat er 'taal' is, waardoor
de mens zich van het dier onderscheidt; zeker is echter dat juist omdat alle
onderricht via de taal plaatsvindt, de mens op die manier ook gemakkelijk op een
dwaalspoor wordt gebracht. De taal is namelijk een abstractie, geeft steeds het
abstracte in plaats van het concrete weer. Als we deze kwestie
natuurwetenschappelijk, esthetisch en zo beschouwen zien we hoe gemakkelijk een
mens er niet toe gebracht wordt zich in te beelden dat hij iets ook werkelijk
kent wanneer hij het woord ervoor kent. Op die manier gaat de concrete intuïtie
verloren.
En nu ethisch bezien! Hoe gemakkelijk wordt de mens
er niet toe gebracht aan de mens (aan het abstracte) te denken in plaats van aan
zichzelf, dat immens concrete. Daarom was het ook zo juist gezien dat het
pythagorische onderricht begon met zwijgen. Dat betekende bezinning op het
concrete.
Iedereen, zelfs de kundigste mens, is in zijn
fantasie en zijn gevoel, in zijn denken en spreken zichzelf een heel eind
vooruit of verder dan hij in werkelijkheid en in zijn doen en laten is. Met de
meeste mensen is het als met een wagon waarvan de locomotief ervandoor is gegaan
– ze zijn zichzelf zo ver vooruit als ze in werkelijkheid achterop liggen.
Jiddu Krishnamurti
We kijken bijna nooit naar de feiten, we kijken naar
de woorden of symbolen die de feiten vertegenwoordigen.
Iedere vorm van denken die niet uitgaat van de
realiteit is een afleiding.
Waarheid is de ontkenning van het onware, niet het
tegendeel van het onware.
Zelfkennis is niet het vergaren van kennis over
jezelf - het is niet een proces van (kennis) toevoegen. Wat je leert gaat over
het zelf, over de wegen van je geest. Jezelf observeren in relatie (hoe je je
gedraagt, hoe je naar een iets kijkt, hoe je beweegt) Alles zal je laten zien
hoe je geest werkt, en de geest is het zelf.
A domani!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten